Kuching
22 oktober 2018 - Kuching, Maleisië
Hallo luitjes, vanuit Kuching op mijn allerlaatste volle dag alleen! Joepie! Laat ik weer bij het begin beginnen.
Tijdens mijn vlucht, vlak na het posten van mijn vorige blog, werd ik helaas een beetje ziek. Na een flesje cola (sorry mam 😂) werd het gelukkig beter en op best wat turbulentie en een forse man die de hele tijd tegen mij aan in slaap viel na was het een fijne vlucht. Op het vliegveld stond ik best lang te wachten op mijn grab toen ik ineens iemand zag die ik ergens van kende. Ik riep "hello, excuse me, hello" zonder erbij na te denken en zij herkende mij ook. Het was Maja met wie ik op Ko Tao in hetzelfde hostel zat, hoe bizar is dat? We hebben de grab gedeeld en gegevens uitgewisseld om nog wat af te spreken. Ons beide hostels waren leeg op een enkeling na (Borneo is nog tamelijk onontdekt door de backpacker en iets duurder dan de gemiddelde backpackbestemming en het is laagseizoen). Het raakt wel steeds meer in trek, en dat begrijp ik helemaal! 's Avonds een vegetarische coconut curry gegeten bij mijn hostel, op deze manier vind ik rijst zelfs lekker! Mijn nacht was afgrijselijk, de enige roommate die ik had (een behoorlijk fatsige Japanner die met alleen een handdoek om zijn dikke buik tot aan de borst rondliep de hele tijd) snurkte als een cirkelzaag. Ik probeerde hem 'per ongeluk' wakker te maken (arm stoten tegen bed, fles water laten vallen, oepsie!) zodat hij even zou stoppen met snurken en ik weer in slaap kon vallen. Maar tevergeefs, het was een gebroken nacht en ik was boos.
Vrijdagochtend hebben Maja en ik samen ontbeten, daarna door Kuching gewandeld en rond een uur of twee zijn we naar het orangutang rehabilitation centre geweest. De dieren zijn hier helemaal vrij in de jungle, er zijn geen hekken of wat dan ook. Om drie uur is het voedertijd en ze mogen zelf bepalen of ze komen of niet. Er kwamen vijf opdagen, waarvan de twee allergrootsten (we hadden geluk, want die komen niet altijd en nu zelfs allebei) twee wat kleinere en een 'baby' (was al vier jaar oud). Het duurde ongeveer drie kwartier en was heel aandoenlijk en vermakelijk, stond met een big smile te kijken. Uiteraard niet zo bijzonder als mijn ontmoeting tijdens de riviercruise, maar toch heel bijzonder. 's Avonds weer dezelfde overheerlijke curry gegeten en vroeg gaan slapen, want er stond een druk weekend op de agenda! Dit mocht helaas niet baten, want eerst begon de Jap met roken op de dorm rond half twaalf en lag ik in de stank. (Wel gezegd dat hij moest stoppen en ik anders naar personeel ging, maar toen was het kwaad al geschied.) En er was nog iemand bijgekomen dus later ging het erom wie van de twee het hardst snurkte en ik lag er tussenin. Deze nacht heb ik echt amper geslapen, ik denk dat ik rond drie uur in slaap viel en ben nog wel vijf keer wakker geworden en lag dan minimaal weer tien minuten te balen en 'per ongeluk' geluiden te maken (werkte weer niet). Ze sliepen te vast en ik kon wel janken.
Zaterdag voelde ik me dus geen mens bij wakker worden, met de acht uur bus gingen Maja en ik naar Bako. Van hier namen we de boot naar het national park en daar gingen we het mangrovebos in (ik heb me dan ook laten vertellen dat bako mangrove betekent). Ik had net gezegd tegen Maja dat het zo vredig en stil was, toen we op een groep van ongeveer vijftien man stuitten. We probeerden ze telkens in te halen (god, wat een tempo), maar ze lieten ons er niet langs. Verdomde Hollanders, jaja, ik heb toch maar even gevraagd 'hoe' ze hier waren - met een groepsreis, natuurlijk! Op een gegeven moment zat ik achter een man die eerst zijn voet op vierentwintig verschillende manieren neerplantte en DAN PAS de andere voet erbij zette. Ik voelde me een beetje mr. Bean uit die film waar hij achter een heel oud mannetje zit en doet alsof hij hem van de trap afstort, omdat het zo tergend langzaam gaat, die neiging had ik ook namelijk. Al helemaal toen we de groep ingehaald hadden en verderop NOG een groep van tien tegenkwamen (in de film komt namelijk daarna ook nog een heel oud vrouwtje die hij dan van de trap wil duwen). Wat een karikaturen, niet te geloven. Ze lieten ons er ook gewoon echt niet langs en in de tussentijd moest ik gesprekken aanhoren over mieren die over een takje liepen en bladeren die nat waren (goh, ben je in een tropisch regenwoud?). Nadat we ze eindelijk ingehaald hadden (en ik nog voor Jane van Tarzan werd uitgemaakt, HOI IK BEN OOK NEDERLANDS IK HOOR JE?!) waren we zo op het strand en daar hebben we met twee andere Nederlanders, Jorn en Stefan, een boot naar een volgend strand genomen om een andere trail terug te kunnen lopen. Hier was eerst een heel mooi uitzichtpunt en uiteindelijk zijn we met z'n vieren terug gehiket via trails 5 en 6. Terug bij het hoofdkwartier stortte ik wel een beetje in en heb ik vrij weinig gedaan. 's Avonds was nog een wildlifetour met gids (voor maar 2 euro) maar die ging niet door vanwege de regen, ik was er niet heel rouwig om. We hebben dus nog wat gedronken en gekletst met z'n vieren (ben helemaal lekgeprikt, heb er weer een mooie verzameling bij) en om negen uur ging ik op bed. Helaas was er GEEN beddengoed aanwezig (wist ik niet) en had ik mijn sarong over me heen gelegd. De slaapkamer rook heel vochtig en schimmelig, niet zo gezond leek me. Om één uur werd ik alweer wakker omdat ik het koud had en deed de waaier uit, maar kort daarna werd die ook alweer aangedaan door mensen die wel slaapzakken hadden meegenomen. Dit was wederom geen al te beste nacht.
Zondagochtend, ik zou even naar de wc die bij het 'hostel' zat (ipv de vieze publieke) en hier zat poep op de grond. Ik wilde naar de andere gaan, maar daar zat poep op de grond en muren. Hoe kon dit (ik denk dat ze hier gewoon helemaal niet schoonmaken)? Toen ik terug kwam op de slaapkamer rook het gewoon naar natte was die al een paar weken op een hoopje ligt te rotten, man man man. Ik voelde me viezer dan ik me ooit gevoeld. Na het ontbijt weer samen met Maja het bos in. Deze keer de tegenovergestelde richting dan de dag ervoor begonnen met trail 4. Deze was best pittig en klom aardig omhoog. Het was een supermooi pad en soms waande ik me in een sprookje. Overal groen en sierlijke wortels over de grond, ik zag de kaboutertjes al bijna lopen en de elfjes vliegen. Toen we boven aankwamen hadden we een prachtig uitzicht over de jungle en de zee, adembenemend. Ik kan niet uitleggen wat hier gebeurde, maar er gebeurde iets! Alles leek bij elkaar te komen, op zijn plek te vallen, nou ja, het zegt niet zoveel maar dat zal ik ook niet kunnen denk ik. Zelfs voor mij was het ongrijpbaar! Daarna hebben we nog trail 1 en 2 gedaan en de laatste was net iets teveel voor me. Mijn benen wilden niet meer en na bijna elke stap omhoog moest ik pauzeren. Ik heb het uiteindelijk wel gehaald, maar terug bij het hoofdkwartier werd ik misselijk en kreeg ik koppijn. Gelukkig werd het weer wat minder toen ik iets at, maar einde van de middag kwam het weer opzetten. Ik had teveel van mezelf gevraagd. Met de boot en bus weer terug naar Kuching, waar ik uiteindelijk rond vier uur weer was. Heb even mijn was gedaan, weer dezelfde curry bij het hostel gegeten en ben toen om half zeven op bed gegaan omdat ik me zo beroerd voelde. Doordat de bedden boven de keuken van het restaurant zitten had ik echter veel last van de muziek en stemmen, slapen lukte tot twaalf uur dus niet heel goed, om de haverklap wakker. Toen het eindelijk stil werd ging de dikke Japanner (hij woont echt op deze slaapzaal ofzo) weer liggen zagen en had ik het bijna niet meer, jongens. Ik ben telkens zo moe, maar blijf wakker worden van vanalles en kom dan moeilijk terug in slaap. Mijn oordoppen vallen altijd uit en omdat ik zo ontzettend gefrustreerd word is het nog moeilijker om vredig in slaap te vallen.
Vanmorgen om zeven uur besloot de Japanner dat het tijd was de lichten aan te doen en muziek op te zetten, wauw, tot zover de ongeschreven regel dat je rekening met elkaar houdt in hostels... ik ging bijna schreeuwen. Dit was na wederom een gebroken nacht niet prettig wakker worden en ik heb hem dan ook van alles toegewenst. Vraag maar niet wat ik allemaal naar Robin appte over die sukkel vanmorgen, want het is niet aardig 😅 Kan niet wachten tot mijn liefje weer naast me ligt te snurken, dat is lieflijk vergeleken bij deze twee beesten, en Rob stopt altijd lang genoeg als ik hem een porretje geef zodat ik tijd genoeg heb weer in slaap te vallen. Hij vliegt vandaag rond twaalf uur en ik morgen rond die tijd. Joepie! Ik heb veel spierpijn vandaag en ga rustig aandoen, beetje wandelen misschien en rusten, zodat ik helemaal fit kan beginnen aan de volgende etappe!
Mijn blog gaat in Indonesie gewoon verder en misschien mag Robin zelfs een keer wat schrijven. 😂
Liefs!
Tijdens mijn vlucht, vlak na het posten van mijn vorige blog, werd ik helaas een beetje ziek. Na een flesje cola (sorry mam 😂) werd het gelukkig beter en op best wat turbulentie en een forse man die de hele tijd tegen mij aan in slaap viel na was het een fijne vlucht. Op het vliegveld stond ik best lang te wachten op mijn grab toen ik ineens iemand zag die ik ergens van kende. Ik riep "hello, excuse me, hello" zonder erbij na te denken en zij herkende mij ook. Het was Maja met wie ik op Ko Tao in hetzelfde hostel zat, hoe bizar is dat? We hebben de grab gedeeld en gegevens uitgewisseld om nog wat af te spreken. Ons beide hostels waren leeg op een enkeling na (Borneo is nog tamelijk onontdekt door de backpacker en iets duurder dan de gemiddelde backpackbestemming en het is laagseizoen). Het raakt wel steeds meer in trek, en dat begrijp ik helemaal! 's Avonds een vegetarische coconut curry gegeten bij mijn hostel, op deze manier vind ik rijst zelfs lekker! Mijn nacht was afgrijselijk, de enige roommate die ik had (een behoorlijk fatsige Japanner die met alleen een handdoek om zijn dikke buik tot aan de borst rondliep de hele tijd) snurkte als een cirkelzaag. Ik probeerde hem 'per ongeluk' wakker te maken (arm stoten tegen bed, fles water laten vallen, oepsie!) zodat hij even zou stoppen met snurken en ik weer in slaap kon vallen. Maar tevergeefs, het was een gebroken nacht en ik was boos.
Vrijdagochtend hebben Maja en ik samen ontbeten, daarna door Kuching gewandeld en rond een uur of twee zijn we naar het orangutang rehabilitation centre geweest. De dieren zijn hier helemaal vrij in de jungle, er zijn geen hekken of wat dan ook. Om drie uur is het voedertijd en ze mogen zelf bepalen of ze komen of niet. Er kwamen vijf opdagen, waarvan de twee allergrootsten (we hadden geluk, want die komen niet altijd en nu zelfs allebei) twee wat kleinere en een 'baby' (was al vier jaar oud). Het duurde ongeveer drie kwartier en was heel aandoenlijk en vermakelijk, stond met een big smile te kijken. Uiteraard niet zo bijzonder als mijn ontmoeting tijdens de riviercruise, maar toch heel bijzonder. 's Avonds weer dezelfde overheerlijke curry gegeten en vroeg gaan slapen, want er stond een druk weekend op de agenda! Dit mocht helaas niet baten, want eerst begon de Jap met roken op de dorm rond half twaalf en lag ik in de stank. (Wel gezegd dat hij moest stoppen en ik anders naar personeel ging, maar toen was het kwaad al geschied.) En er was nog iemand bijgekomen dus later ging het erom wie van de twee het hardst snurkte en ik lag er tussenin. Deze nacht heb ik echt amper geslapen, ik denk dat ik rond drie uur in slaap viel en ben nog wel vijf keer wakker geworden en lag dan minimaal weer tien minuten te balen en 'per ongeluk' geluiden te maken (werkte weer niet). Ze sliepen te vast en ik kon wel janken.
Zaterdag voelde ik me dus geen mens bij wakker worden, met de acht uur bus gingen Maja en ik naar Bako. Van hier namen we de boot naar het national park en daar gingen we het mangrovebos in (ik heb me dan ook laten vertellen dat bako mangrove betekent). Ik had net gezegd tegen Maja dat het zo vredig en stil was, toen we op een groep van ongeveer vijftien man stuitten. We probeerden ze telkens in te halen (god, wat een tempo), maar ze lieten ons er niet langs. Verdomde Hollanders, jaja, ik heb toch maar even gevraagd 'hoe' ze hier waren - met een groepsreis, natuurlijk! Op een gegeven moment zat ik achter een man die eerst zijn voet op vierentwintig verschillende manieren neerplantte en DAN PAS de andere voet erbij zette. Ik voelde me een beetje mr. Bean uit die film waar hij achter een heel oud mannetje zit en doet alsof hij hem van de trap afstort, omdat het zo tergend langzaam gaat, die neiging had ik ook namelijk. Al helemaal toen we de groep ingehaald hadden en verderop NOG een groep van tien tegenkwamen (in de film komt namelijk daarna ook nog een heel oud vrouwtje die hij dan van de trap wil duwen). Wat een karikaturen, niet te geloven. Ze lieten ons er ook gewoon echt niet langs en in de tussentijd moest ik gesprekken aanhoren over mieren die over een takje liepen en bladeren die nat waren (goh, ben je in een tropisch regenwoud?). Nadat we ze eindelijk ingehaald hadden (en ik nog voor Jane van Tarzan werd uitgemaakt, HOI IK BEN OOK NEDERLANDS IK HOOR JE?!) waren we zo op het strand en daar hebben we met twee andere Nederlanders, Jorn en Stefan, een boot naar een volgend strand genomen om een andere trail terug te kunnen lopen. Hier was eerst een heel mooi uitzichtpunt en uiteindelijk zijn we met z'n vieren terug gehiket via trails 5 en 6. Terug bij het hoofdkwartier stortte ik wel een beetje in en heb ik vrij weinig gedaan. 's Avonds was nog een wildlifetour met gids (voor maar 2 euro) maar die ging niet door vanwege de regen, ik was er niet heel rouwig om. We hebben dus nog wat gedronken en gekletst met z'n vieren (ben helemaal lekgeprikt, heb er weer een mooie verzameling bij) en om negen uur ging ik op bed. Helaas was er GEEN beddengoed aanwezig (wist ik niet) en had ik mijn sarong over me heen gelegd. De slaapkamer rook heel vochtig en schimmelig, niet zo gezond leek me. Om één uur werd ik alweer wakker omdat ik het koud had en deed de waaier uit, maar kort daarna werd die ook alweer aangedaan door mensen die wel slaapzakken hadden meegenomen. Dit was wederom geen al te beste nacht.
Zondagochtend, ik zou even naar de wc die bij het 'hostel' zat (ipv de vieze publieke) en hier zat poep op de grond. Ik wilde naar de andere gaan, maar daar zat poep op de grond en muren. Hoe kon dit (ik denk dat ze hier gewoon helemaal niet schoonmaken)? Toen ik terug kwam op de slaapkamer rook het gewoon naar natte was die al een paar weken op een hoopje ligt te rotten, man man man. Ik voelde me viezer dan ik me ooit gevoeld. Na het ontbijt weer samen met Maja het bos in. Deze keer de tegenovergestelde richting dan de dag ervoor begonnen met trail 4. Deze was best pittig en klom aardig omhoog. Het was een supermooi pad en soms waande ik me in een sprookje. Overal groen en sierlijke wortels over de grond, ik zag de kaboutertjes al bijna lopen en de elfjes vliegen. Toen we boven aankwamen hadden we een prachtig uitzicht over de jungle en de zee, adembenemend. Ik kan niet uitleggen wat hier gebeurde, maar er gebeurde iets! Alles leek bij elkaar te komen, op zijn plek te vallen, nou ja, het zegt niet zoveel maar dat zal ik ook niet kunnen denk ik. Zelfs voor mij was het ongrijpbaar! Daarna hebben we nog trail 1 en 2 gedaan en de laatste was net iets teveel voor me. Mijn benen wilden niet meer en na bijna elke stap omhoog moest ik pauzeren. Ik heb het uiteindelijk wel gehaald, maar terug bij het hoofdkwartier werd ik misselijk en kreeg ik koppijn. Gelukkig werd het weer wat minder toen ik iets at, maar einde van de middag kwam het weer opzetten. Ik had teveel van mezelf gevraagd. Met de boot en bus weer terug naar Kuching, waar ik uiteindelijk rond vier uur weer was. Heb even mijn was gedaan, weer dezelfde curry bij het hostel gegeten en ben toen om half zeven op bed gegaan omdat ik me zo beroerd voelde. Doordat de bedden boven de keuken van het restaurant zitten had ik echter veel last van de muziek en stemmen, slapen lukte tot twaalf uur dus niet heel goed, om de haverklap wakker. Toen het eindelijk stil werd ging de dikke Japanner (hij woont echt op deze slaapzaal ofzo) weer liggen zagen en had ik het bijna niet meer, jongens. Ik ben telkens zo moe, maar blijf wakker worden van vanalles en kom dan moeilijk terug in slaap. Mijn oordoppen vallen altijd uit en omdat ik zo ontzettend gefrustreerd word is het nog moeilijker om vredig in slaap te vallen.
Vanmorgen om zeven uur besloot de Japanner dat het tijd was de lichten aan te doen en muziek op te zetten, wauw, tot zover de ongeschreven regel dat je rekening met elkaar houdt in hostels... ik ging bijna schreeuwen. Dit was na wederom een gebroken nacht niet prettig wakker worden en ik heb hem dan ook van alles toegewenst. Vraag maar niet wat ik allemaal naar Robin appte over die sukkel vanmorgen, want het is niet aardig 😅 Kan niet wachten tot mijn liefje weer naast me ligt te snurken, dat is lieflijk vergeleken bij deze twee beesten, en Rob stopt altijd lang genoeg als ik hem een porretje geef zodat ik tijd genoeg heb weer in slaap te vallen. Hij vliegt vandaag rond twaalf uur en ik morgen rond die tijd. Joepie! Ik heb veel spierpijn vandaag en ga rustig aandoen, beetje wandelen misschien en rusten, zodat ik helemaal fit kan beginnen aan de volgende etappe!
Mijn blog gaat in Indonesie gewoon verder en misschien mag Robin zelfs een keer wat schrijven. 😂
Liefs!
De waardering die Robin vervolgens krijgt, dat kan niet meer stuk...heerlijk om jouw verhalen te lezen, veel gelach van mijn kant, word er helemaal blij van....
Ga door met schrijven, prachtige verhalen, helemaal jij..
veel liefs en tút van oma Lineke.