Laatste stop: Kuta

21 november 2018 - Kuta, Indonesië

Dag van vertrek! Zo dan, er is een einde gekomen aan mijn tropische avonturen. Na drie maanden reizen, Thailand, Maleisie, Indonesie, alleen, samen met Robin, treinen, bussen, varen, vliegen, leven uit een backpack, niet langer dan een week op dezelfde plek, er is een einde aan gekomen en ik ga naar huis. Mijn reis begon op Schiphol waar ik werd uitgezwaaid door Robin en als verrassing ook nog die lieve opa stond voor een afscheid! De reis eindigt op Bali waar ik vanuit Denpasar met Robin samen terugvlieg naar 't kikkerlandje. Eerst nog een paar woorden over Kuta, waar wat ons betreft de A weg gelaten mag worden! ❌

Eigenlijk begon de ellende al op Penida want hier wilde de boatcompany Putri Island ons al oplichten. Via een boekingskantoortje in Ubud hadden we alles al betaald, alleen wat aanpassingen aan de tickets gedaan waardoor we nog 100.000r extra moesten betalen (50k p.p.) aan de chauffeur die ons van Sanur naar Kuta zou brengen. Ineens vroeg de bootmaatschappij ons 200.000r en wij snapten er niks meer van. Gedoe, heen en weer gebeld als idioten want we hadden zeker geen zin om extra te betalen aan deze oplichters: ze weten dat je terug moet naar Bali natuurlijk en maken er gretig misbruik van. Na ongeveer twintig minuten toch alles geregeld zoals in eerste instantie afgesproken.

Nog geen tien minuten in Kuta lieten wij ons (dan wel) oplichten als naïeve toeristen, de klassieke dummies op Bali. Waar iedereen voor waarschuwt, waar je al zo vaak over gehoord hebt, het overkwam ons. We gingen geld wisselen bij een money changer en hij legde twee stapeltjes voor ons neer, hij wilde dan 10.000r terug van ons. Robin ging het narekenen en kwam erachter dat het niet klopte: wisselgeld moest 1000r zijn. "Oh, im so sorry, so sorry, ofcourse!" Even vriendelijk lachen, wij ook natuurlijk, 10.000 weer omwisselen en vrolijk liepen we weg met EEN stapeltje. Tijdens de lunch kwamen we erachter dat we 600.000r misten (€30,-). Zware dobber, balletje balletje met de stapeltjes en we zijn er met open ogen ingetrapt. Slechte eerste ervaring in Kut(a) en Robin had bijna zijn vlucht omgeboekt zodat we meteen door konden. We zijn nog teruggelopen en tot onze verbazing (na een onschuldige act van hun kant, uitleg van Robin en ongenuanceerde woorden van mij) gaven ze 400.000 terug waarmee we enige schade hersteld hebben. Ons verlies was hier dus €12,- en had erger gekund. Ironisch dat ik juist de ochtend, voor alle ellende, van deze dag nog heb geroepen: "we doen het wel goed he, al vier weken op reis en we zijn nog helemaal niet opgelicht of bestolen". 🤦‍♀️

Kut(a) is het paradijs voor feestende Aussies (geen andere nationaliteiten tegengekomen) en dan wel van alle leeftijden. We zitten in het hotel bij het ontbijt tussen de grijze, uitgezakte duiven die wellicht naar Bali vluchten voor hun leeftijd. Geen lichaam zonder zwarte oppervlakten te bekennen, wat kunnen mensen zich vergissen als ze een tattoo laten zetten! Veel morbide obesitas en volle bordjes op de tafels, tijdens het eten steken ze allemaal een voor een een peukie op waardoor we worden ingesloten door de sigarettenrook. Ons kent ons hier een beetje en schuift paffend bij elkaar aan, terwijl wij proberen niet teveel om ons heen te kijken tijdens ons eitje sunny side up. Het is een volkje hoor! Quote Robin met enige drama in stem, namiddag (wijzend naar een bejaarde man): "ik wil later niet zo worden hoor, peuk in de bek, voetbalshirtje, aan het zwembad, wachten tot het seniorenfeestje op Bali begint". Dat is wel een goede samenvatting van deze geweldige plek.

Als we ons in de smalle, overbevolkte straatjes begaven (en volgens onze taxichauffeur is het niet druk, laagseizoen!) werden we van onze sokken gereden door de vele en asociale, lawaaierige scooters. Het eten is overal ontzettend duur en minder lekker dan we gehad hebben. Toen we naar het strand gingen om daar dan nog wat bij te komen de laatste daagjes, baanden wij ons een weg tussen de bierkratjes, bergen plastic en hondendrollen.
(Ik ben een meisje in KL tegengekomen die wormpjes in haar voeten had. Je kon ze ook langzaam zien bewegen. Het was helemaal geïnfecteerd en waren wonden geworden. Wormpjes zitten in uitwerpselen van dieren en ze tipte nooit met blote voeten op stranden te lopen, maar zeker niet als je er honden ziet. Sinds ons strandbezoekje is Robin er dus ook heilig van overtuigd dat hij wurmpies in z'n voeten heeft.)
Er werd ons verteld dat om vijf uur 's ochtends alle afval (die vanaf Java aan komt spoelen, ze vinden het hier natuurlijk ook normaal met bootjes de zee op te gaan om het te dumpen) uit zee wordt "opgeruimd" (dit zijn de bergen die op het strand liggen). Helaas zagen we nog steeds plastic in de golven aan komen spoelen. Dit was dus ook allesbehalve een succes, waardoor we genoodzaakt waren toch tussen onze Australische, bierdrinkende (uurtje of 11) vrienden bij het zwembad te gaan liggen.

We wisten dat Kuta toeristisch en minder leuk dan al onze andere bestemmingen zou zijn, maar dit is wel echt een heel mooi voorbeeld van hoe, wij mensen, een stukje aarde echt naar de filistijnen hebben geholpen. Het Indonesiegevoel hebben wij dan ook op ons geliefde Penida achtergelaten en hier niet meer mogen ervaren. Het ritje naar het vliegveld uiteindelijk toch maar geen Grab besteld, omdat de kans groot is dat je gravdriver in elkaar geslagen wordt door de lokale taximaffia. Wilden we niet op ons geweten hebben, aan de andere kant krijgt de maffia nu wat ze wil.

Inmiddels staat Robin bijna strak van de pcm voor zijn oor, ben ik aan het verwerken dat mijn reis er opzit en zijn we meer dan zes uur te vroeg op het vliegveld. Ik heb enerzijds veel zin om naar huis te gaan, ik mis mijn eigen bed en badkamer, hygiëne, kaas, pepernoten, een andere garderobe, de mensen natuurlijk. Anderzijds ga ik zeker ook bepaalde dingen aan Azië weer missen als ik thuis ben natuurlijk, de dingen die je hier kan doen, het ongedwongen leven, niks moeten, de temperatuur, mijn dagelijkse verse mangosapjes, de Indonesische smoothiebowls en de sfeer hier. Erg dubbel, maar het is goed. Sinds Penida merk ik al dat ik veel aan het reflecteren ben op wat ik allemaal gedaan en gezien heb en hoe! Ik laat alles door me heengaan en ben voor nu klaar hier!

Dit was mijn laatste blogje, leuk dat jullie me gevolgd hebben tijdens mijn avonturen! We're coming home 🏡😘

6 Reacties

  1. Joan:
    21 november 2018
    Mooie rijke ervaring deze reis ! En straks weer acclimatiseren in Nederland. Wel thuis samen !! X
  2. Floris:
    21 november 2018
    Mooi einde van deze laatste blog. Goede reis naar huis!!
  3. IJbelina:
    21 november 2018
    mooi samengevat Maartje, jouw en jullie reis daar in landen waar de natuur prachtig is de mensen zeer divers met alles wat daarbij hoort!
    Ik wens jullie een heel goede reis terug en fijn dan om jullie weer te zien en te horen!
    veel liefs van oma
  4. Heit:
    21 november 2018
    Prachtige beeldende blogs. Ga wat doen met dit talent! Goede reis samen...kom maar naar de kou en naar alle Hollandse aantrekkelijkheden! Xx
  5. Wendy Snijders:
    21 november 2018
    Zo'n storende laatste dag is een kater maar ook een echte afsluiter, aan het geweldig goede kwam een eind... Welkom thuis morgen!
  6. Lysbeth van den Berg:
    22 november 2018
    En inmiddels zijn jullie in Nederland. Welkom terug en heel erg bedankt voor de leuke verslagen. Als er eentje was liet ik altijd al mijn andere mail wachten en ging eerst achterovergeleund lezen. Doe rustig aan en hopelijk tot gauw.