Kota Kinabalu

Daar ben ik alweer! Deze keer nog net vanuit Kota Kinabalu (airport), wachtende op mijn vlucht naar Kuching. Ik vlieg over twee uurtjes, 15.30 lokale tijd, naar de laatste bestemming waar ik alleen ben. Heb net mezelf en mijn eigen bagage ingecheckt, word steeds meer pro in dit soort dingen. Het HOTEL in Jakarta is ook geboekt, oh mijn god. Ik ben ZO klaar met hostels, slaapzalen en ranzigheid.

Donderdagavond heb ik nog met twee hele leuke meiden gegeten in Sandakan, waarvan ik met eentje ook weer heb afgesproken hier in KK. Ik was alleen helemaal kapot (van de rivierdagen) en voelde me er zelfs een beetje min van, helaas, dus ging vrijwel direct na het eten op bed. Vrijdag heb ik een grab genomen naar de bushalte, ik werd gebracht door een van de schaarse drivers die wel wilde praten en hij vroeg me van alles. Ik heb hem ook gevraagd waarom iedereen zo kijkt, roept en raar doet. Hij zei dat het bijna uniek is als er toeristen in het laagseizoen in Sandakan komen en omdat wij dan de 'only white people' zijn vinden ze je interessant, in het hoogseizoen schijnt het minder erg te zijn. Maar goed, ongeveer drie kwartier te laat vertrok de bus met ongeveer vijftig locals en mij. Eerst werd gladiator afgespeeld en daarna een heel slechte Maleisische film. Werd helemaal het verhaal, waar de moslimcultuur grote rol speelt, in gezogen, een beetje zoals GTST (drama drama) werkt! Heel slecht maar toch wil je blijven kijken. Gigantisch tragische scenes met nog tragischer muziek eronder en in de laatste scene (zie je niet echt aankomen) wordt er iemand ineens gruwelijk doodgestoken! Zo'n slechte film dat ie vermakelijk was. Het laatste uur van de rit was een bochtige bergweg (hel) en ik werd natuurlijk weer kotsmisselijk. Na goed zeven uur (anderhalf uur vertraging) was ik op plaats van bestemming met knallende koppijn. Snel gegeten, nog paar mensen gesproken in hostel en gaan slapen.

Zaterdag ging ik met een Duits meisje naar Manukan (eiland). Alessandra was echt een schatje en ik had bewondering voor haar toewijding aan make-up. 's Ochtends na wakker worden had ze een laag opgesmeerd, vlak voor we weggingen weer en toen we aankwamen op het strand nog een. Ik mocht toen een fotosessie met haar houden en ze was laaiend enthousiast over mijn skills. Normaal moet ze iemand algauw een kwartier aan het werk zetten, zei ze, en moet diegene een stuk of vijftig foto's schieten voor ze tevreden is. Maar ik slaagde in een goeie shot in de eerste minuten en dat had ze nog niet meegemaakt. Later kwam Emmy (Fins) ons vergezellen en toen we misschien nog geen uur lagen begon het te regenen. Schuilen en koffietje drinken dan maar en weer met de boot terug. Was al met al een duur en ietwat teleurstellend uitje. Maar ach, ik heb Indonesie nog voor de boeg dus zo erg is het niet. 's Avonds gingen we naar een westerse streetfoodmarket omdat zij per se burgers wilden. Daarna nog een cocktail gedronken en voor het slapen gaan een soort van afscheid genomen, want Alessandra zou om zes uur de volgende ochtend vliegen.

Zondag ging ik samen met Emmy naar Kota Kinabalu national park. De minivan bracht ons in tweeenhalf uur naar de voet van de berg. Onderweg nog een paar supertropische stortbuien, waar ik slapend maar de helft van meekreeg. Waren twee heerlijke uurtjes dommelen, dat lukt goed hier (immer mude). Aangekomen aan de voet van de berg konden we helemaal NIKS zien, omdat het zo mistig en bewolkt was. Eerst een koffietje gedronken en toen begonnen aan onze eerste trail. Emmy is nog langer dan ik en heel sportief, dus ze had aardig de pas erin daar op die berg. Het eerste stukje was ook nog aardig pittig omdat het omhoog ging, de rest was goed te doen. Ik moest wel een beetje rennen om haar bij te houden, en dat was grappig want meestal (vooral hier) ben ik de langste die haast heeft. Maar goed, de musquitos renden we allemaal voorbij dus die maakten geen kans. De jungle was echt geweldig, zo groot, zo dicht, zo groen en zo stil (op alle natuurgeluiden na uiteraard). Merk wel dat jungle echt mijn hobby is hier, zo blij dat ik naar Borneo ben gegaan! Heb in Kuching ook alweer een overnachting geboekt middenin (!) een (Bako) national park, alweer middenin de jungle! Can't get enough!

Maandag was de hele dorm die ik inmiddels kende vertrokken, waarvan drie naar Sandakan! En niet omdat ze het op de planning hadden, maar omdat ik zo lyrisch was over de rivier. Twee Zwitserse meisjes en Emmy hebben dus besloten uit te wijken hier naartoe en ook de riviercruise te boeken. Ik heb mijn roeping gevonden denk ik; reisleider in de jungle. Ze stelden me allemaal vragen (over accomodatie, programma, wat te dragen, wel/niet mee te nemen), ben heel benieuwd hoe ze het gehad hebben. Zelf heb ik ook het hostel verlaten omdat het in een buitenwijk zat (op de locatie na was het het beste hostel tot nu toe, maar ook vrij duur). Dus afgelopen dagen zat ik in een cheap krot midden in centrum van KK en dit was RANZIG en uitgestorven. Ben het stadje ingelopen en een heerlijke massage gehad en zalige verse rode snapper (vis) gegeten. Toen ik terugkwam op de dorm was er een local (uit KL) gearriveerd die boven maar een tand met een gat erin had en de hele tijd met me wilde praten, maar ik kon niet anders dan staren naar die tand met dat gat en dat was vervelend. Hij lachte ook nog de hele tijd bij alles wat hij vertelde.

Gelukkig kwam Vivian (Sandakan) me dinsdagavond vergezellen en we hebben een lekker visje gedeeld samen. Woensdag zijn we naar Mamutik (eiland) geweest en hebben heerlijk gelegen, gezond en gezwommen. Was lekker rustig op het strand en optimaal ontspannen, beetje dommelen etc. Hoorde wel allemaal geritsel en toen ik er op een gegeven moment heen liep, schoten er ineens een stuk of wat varanen weg! 's Avonds weer wat nasi naar binnen geschoven en nog bij een barretje wat gedronken. Vanmorgen alweer afscheid genomen (afgesproken elkaar in NL nog op te zoeken, ze woont in Uitgeest!) en dan ben je weer moederziel alleen. Maar goed, niet lang meer.

Het enige grote en lelijke probleem waar ik hier (en in heel Maleisie) tegen aanloop is het plasticgebruik. Het is zo diep en dieptriest hoe weinig bewust mensen hier zijn van dit milieuvervuilende product. In elke winkel, supermarkt of toko staat een aparte boodschappeninpakker en werkelijk alles gaat in plastic zakjes. Koop je een flesje water, een appel of een reep chocola, gewoon maar EEN ding, er gaat een zakje omheen. Bij de toko kan het zelfs niet anders, elk stuk fruit moet in een apart zakje. Laatst zag ik een man met misschien wel vijftien aanzienlijk grote zakjes met in elk dan een komkommer, een stukje gember, een appel enz. Al die kleine zakjes gaan dan uiteindelijk in een hele grote plastic tas. Ik weiger structureel en dan word ik nog raar aangekeken ook (ze vinden het oprecht apart als je het in je eigen tas doet). Ook in cafeetjes waar je sapjes of ijskoffie drinkt gaan de dranken in plastic en dan zit er nog een fijn rietje bij. Het is om te janken en ik word er zo verdrietig van. De mensen hier kunnen er niks aan doen, ze weten het gewoon niet. Ik wist dat deze landen achterliepen, ik wist dat het erg was, maar het is werkelijk schrijnend. Ik word er elke dag wel op verschillende manieren mee geconfronteerd en ik krijg dan van die beelden dat vissen en schildpadden aan dat plastic knabbelen (ook daadwerkelijk al gezien). Mijn hart bloedt.