Bromo en Munduk
7 november 2018
Zooo.
Na genoeg dagen in Yogyakarta waarvan de laatste twee alleen maar uitzieken en luieren, de trein naar Probolinggo genomen. Was een lange rit, van 09.56 tot 18.30 maar gek genoeg ging het aardig snel voorbij. Beetje lezen, kletsen, dommelen, serietje kijken en we waren er. Op het station stond iemand met een A4 met heel groot MAARTJE SUZANNE erop, hihi. Snel wat gegeten en in drie kwartier naar onze accomodatie gereden, halverwege de berg. Om 20.30 gingen we slapen want om 2.40 ging de wekker!
En dat was pittig! Het bed was (helaas) heel lekker en zacht en ik voelde me weer een kind met oud en nieuw; ik had er heel veel zin in, maar als ik wakker werd gemaakt door vader of moeder voor het vuurwerk om 00.00 dacht ik LAAT MAAR. Maar goed, wij ons klaarmaken en die jeep in en stipt 3.00 reden we weg. Het eerste stuk, een gewone bergweg, kwamen we niemand tegen, maar verderop, iets breder stuk, werd het druk met andere jeeps. Twee jeeps zaten in onze nek te hijgen en de chauffeur werd geïrriteerd en begon een beetje te vloeken. Op een brede zandvlakte werd hij ingehaald door een van de andere jeeps dus hij balen, hoppa even gas erbij en er bijna bovenop rijden. Er werd een heuse wedstrijd gespeeld hier, ik vond het kinderachtig en niks aan. Robin kon zich er allesbehalve druk om maken want die zat al met zijn kop op die vulkaan, waar hij zolang naar uit had gekeken. We werden alle kanten opgestuiterd met die snelheden over hobbelige zandvlaktes en kwamen toen weer bij een smallere weg. Daar kreeg onze chauffeur een (sarcastische, denk ik) duim omhoog van degene die hem ingehaald had en daarop ging hij stilstaan om de andere jeep die nog wel achter ons zat erlangs te laten. Robin en ik snapten er niks van, maar het werd al gauw duidelijk. Nadat hij hem erlangs had gelaten gaf hij gas als een debiel en haalde de twee op een super smal stuk (met een ravijn ernaast) knetterhard in. Ik panisch tetteren "excuse me, excuse me" maar de beste man kon geen WOORD Engels, hadden we eerder al ondervonden, en daarnaast negeerde hij me dood. Ik kon niet veel en zag ons al in dat ravijn liggen omwille van een spelletje. Robin, de rust zelve, zat tegenover me met nog steeds hartjes in zijn ogen en daar de letters bromo in.
We kwamen aan op een vrij hoog punt met uitzicht op de Bromo en het was KOUD! Na vijf maanden tropische temperaturen (incl. twee warme zomermaanden NL) had ik het hier heel moeilijk mee, heb gauw een extra jas gehuurd. Robin heeft zich laten oplichten door ook een jas te huren, maar daar stond hij later in te zweten (hij had al vijf lagen over elkaar heen aan). Van vier tot vijf naar de zonsopkomst staan kijken, prachtige oranje, rode en roze kleuren achter de Bromo waar we onafgebroken een dikke zwavelwolk uit zagen komen. Met de jeep reden we door naar een parkeerplaats/zandvlakte (zo'n beetje als eerste en enige, dus gelukkig geen wedstrijdjes meer!), waar Indo's je een paard aanbieden om je (omhoog) naar de voet van de berg te brengen. We gingen lopen en hadden al vrij snel spijt. Rond kwart over zes liepen we over de richel van de Bromo en keken zo bij de krater naar binnen. Een groot, gapend, wolkend gat dat naar verrotte eieren rook. Ik wilde wel graag een stuk doorlopen naar een hoger punt, maar dat vond Robin niet nodig (hoogtevreesje). Heel bijzonder om over die rand heen te lopen, zo bij een krater van een heel actieve vulkaan naar binnen te kijken! Ook geweldig dat we vroeg waren, waardoor het op de vulkaan nog helemaal niet druk was en we de massa konden ontlopen! We stonden ons wel te verbazen dat dit zo mag hier, zonder hekje langs de rand lopen. In NL zou dit nooit toegestaan worden; als je je verstapt en valt ben je dood. Toen we klaar waren hebben we voor de terugweg toch maar twee paardjes genomen (omlaag), maar dit was inspannender dan lopen en ik viel er nog af toen mijn paard begon te steigeren. Lekker dan, trauma's herleven. Eenmaal terug in guesthouse weer wat wit brood zitten knagen (kan het niet meer zien) en door driver terug naar station Probolinggo gebracht. Een bliksembezoek aan de vulkaan en door naar Bali!
11:00 vertrokken we naar Banyuwangi, 15:30 kwamen we aan, en namen direct de ferry naar Gilimanuk. Hier werd Robin beste vrienden met een Aussie die hij uit de kluiten gewassen vond. We zouden overnachten in Gilimanuk, maar kwamen twee Franse meiden tegen en besloten met hen een taxi te delen naar Munduk. Een hele, hele lange dag was dit dus uiteindelijk en ook meteen een uur later op Bali, we waren kapot. Robin heeft nog steeds, sinds Yogya, last van zijn keel dus dat werkte ook niet mee.
In Munduk hebben we gisteren weinig gedaan, na zo'n lange dag eergisteren wilden we rustig aan doen. Net toen we wilden gaan wandelen begon het te plenzen. We besloten te wachten maar het werd later en later, uiteindelijk was het niet verstandig nog de jungle in te gaan omdat we niet zeker wisten of we voor het donker thuis zouden zijn. Lekker gelanterfant in ons heerlijke huisje, theetje gedronken en zalig gegeten in het restaurant met geweldig uitzicht, 's avonds allebei een massage van half uurtje. Vandaag vroeg op pad om de regen voor te zijn, de jungle in op zoek naar watervallen. Van negen tot een weggeweest, drie watervallen gezien, een super lekkere Balinese koffie en lekkernijen genuttigd in een heel schattig winkeltje/huisje en grootste stuk was droog. Toen werd het nat en reageerde Robin alsof het zuurdruppels regende. Inmiddels zijn we terug in ons huisje en plenst het nog steeds, morgen gaan we naar Ubud en hopen dat het weer daar beter is.
Joejoe! X
Na genoeg dagen in Yogyakarta waarvan de laatste twee alleen maar uitzieken en luieren, de trein naar Probolinggo genomen. Was een lange rit, van 09.56 tot 18.30 maar gek genoeg ging het aardig snel voorbij. Beetje lezen, kletsen, dommelen, serietje kijken en we waren er. Op het station stond iemand met een A4 met heel groot MAARTJE SUZANNE erop, hihi. Snel wat gegeten en in drie kwartier naar onze accomodatie gereden, halverwege de berg. Om 20.30 gingen we slapen want om 2.40 ging de wekker!
En dat was pittig! Het bed was (helaas) heel lekker en zacht en ik voelde me weer een kind met oud en nieuw; ik had er heel veel zin in, maar als ik wakker werd gemaakt door vader of moeder voor het vuurwerk om 00.00 dacht ik LAAT MAAR. Maar goed, wij ons klaarmaken en die jeep in en stipt 3.00 reden we weg. Het eerste stuk, een gewone bergweg, kwamen we niemand tegen, maar verderop, iets breder stuk, werd het druk met andere jeeps. Twee jeeps zaten in onze nek te hijgen en de chauffeur werd geïrriteerd en begon een beetje te vloeken. Op een brede zandvlakte werd hij ingehaald door een van de andere jeeps dus hij balen, hoppa even gas erbij en er bijna bovenop rijden. Er werd een heuse wedstrijd gespeeld hier, ik vond het kinderachtig en niks aan. Robin kon zich er allesbehalve druk om maken want die zat al met zijn kop op die vulkaan, waar hij zolang naar uit had gekeken. We werden alle kanten opgestuiterd met die snelheden over hobbelige zandvlaktes en kwamen toen weer bij een smallere weg. Daar kreeg onze chauffeur een (sarcastische, denk ik) duim omhoog van degene die hem ingehaald had en daarop ging hij stilstaan om de andere jeep die nog wel achter ons zat erlangs te laten. Robin en ik snapten er niks van, maar het werd al gauw duidelijk. Nadat hij hem erlangs had gelaten gaf hij gas als een debiel en haalde de twee op een super smal stuk (met een ravijn ernaast) knetterhard in. Ik panisch tetteren "excuse me, excuse me" maar de beste man kon geen WOORD Engels, hadden we eerder al ondervonden, en daarnaast negeerde hij me dood. Ik kon niet veel en zag ons al in dat ravijn liggen omwille van een spelletje. Robin, de rust zelve, zat tegenover me met nog steeds hartjes in zijn ogen en daar de letters bromo in.
We kwamen aan op een vrij hoog punt met uitzicht op de Bromo en het was KOUD! Na vijf maanden tropische temperaturen (incl. twee warme zomermaanden NL) had ik het hier heel moeilijk mee, heb gauw een extra jas gehuurd. Robin heeft zich laten oplichten door ook een jas te huren, maar daar stond hij later in te zweten (hij had al vijf lagen over elkaar heen aan). Van vier tot vijf naar de zonsopkomst staan kijken, prachtige oranje, rode en roze kleuren achter de Bromo waar we onafgebroken een dikke zwavelwolk uit zagen komen. Met de jeep reden we door naar een parkeerplaats/zandvlakte (zo'n beetje als eerste en enige, dus gelukkig geen wedstrijdjes meer!), waar Indo's je een paard aanbieden om je (omhoog) naar de voet van de berg te brengen. We gingen lopen en hadden al vrij snel spijt. Rond kwart over zes liepen we over de richel van de Bromo en keken zo bij de krater naar binnen. Een groot, gapend, wolkend gat dat naar verrotte eieren rook. Ik wilde wel graag een stuk doorlopen naar een hoger punt, maar dat vond Robin niet nodig (hoogtevreesje). Heel bijzonder om over die rand heen te lopen, zo bij een krater van een heel actieve vulkaan naar binnen te kijken! Ook geweldig dat we vroeg waren, waardoor het op de vulkaan nog helemaal niet druk was en we de massa konden ontlopen! We stonden ons wel te verbazen dat dit zo mag hier, zonder hekje langs de rand lopen. In NL zou dit nooit toegestaan worden; als je je verstapt en valt ben je dood. Toen we klaar waren hebben we voor de terugweg toch maar twee paardjes genomen (omlaag), maar dit was inspannender dan lopen en ik viel er nog af toen mijn paard begon te steigeren. Lekker dan, trauma's herleven. Eenmaal terug in guesthouse weer wat wit brood zitten knagen (kan het niet meer zien) en door driver terug naar station Probolinggo gebracht. Een bliksembezoek aan de vulkaan en door naar Bali!
11:00 vertrokken we naar Banyuwangi, 15:30 kwamen we aan, en namen direct de ferry naar Gilimanuk. Hier werd Robin beste vrienden met een Aussie die hij uit de kluiten gewassen vond. We zouden overnachten in Gilimanuk, maar kwamen twee Franse meiden tegen en besloten met hen een taxi te delen naar Munduk. Een hele, hele lange dag was dit dus uiteindelijk en ook meteen een uur later op Bali, we waren kapot. Robin heeft nog steeds, sinds Yogya, last van zijn keel dus dat werkte ook niet mee.
In Munduk hebben we gisteren weinig gedaan, na zo'n lange dag eergisteren wilden we rustig aan doen. Net toen we wilden gaan wandelen begon het te plenzen. We besloten te wachten maar het werd later en later, uiteindelijk was het niet verstandig nog de jungle in te gaan omdat we niet zeker wisten of we voor het donker thuis zouden zijn. Lekker gelanterfant in ons heerlijke huisje, theetje gedronken en zalig gegeten in het restaurant met geweldig uitzicht, 's avonds allebei een massage van half uurtje. Vandaag vroeg op pad om de regen voor te zijn, de jungle in op zoek naar watervallen. Van negen tot een weggeweest, drie watervallen gezien, een super lekkere Balinese koffie en lekkernijen genuttigd in een heel schattig winkeltje/huisje en grootste stuk was droog. Toen werd het nat en reageerde Robin alsof het zuurdruppels regende. Inmiddels zijn we terug in ons huisje en plenst het nog steeds, morgen gaan we naar Ubud en hopen dat het weer daar beter is.
Joejoe! X
Die vulkaan lijkt me ook wel wat 😉
de laatste weken.. kun jullie je het je voorstellen?
geniet maar van al dat bijzondere, mooie en exclusieve...
veel liefs van oma.
Geniet en pas op jezelf en elkaar! Knuffels, Erica.