Pangandaran en Yogyakarta

Pangandaran
Na een behoorlijke busrit kwamen wij aan in ons volgende guesthouse in Pangandaran, waar het helaas druilerig was en soms regende. We waren een beetje gaar en gingen na het inchecken meteen het dorpje in. We moesten geld pinnen want de avond ervoor deden al mijn pasjes het niet meer, en Robin had ze niet bij zich, maar de dichtstbijzijnde geldmachine was buiten gebruik. We liepen door naar een volgende, maar hier bleek niks te zitten. We hadden de hele dag nog geen fatsoenlijke maaltijd gehad (een plakje cake en wat nootjes) omdat we zes uur al vertrokken waren. We hebben dus nog een aantal kilometers lopen sjouwen voor een paar centen en werden een beetje chagrijnig. Eindelijk konden we eten. Vervolgens wilden we even zwemmen, want we zaten niet voor niks in een kustplaats. Robin had zichzelf al op het strand zien liggen met een cocktail toen we in het busje zaten, maar omdat dat vanwege het weer niet doorging nam hij genoegen met even dippen in de zee. Op het strand aangekomen was het winderig, het zand was zeiknat en het was erg druk met mensen die met een scooter over het strand scheurden en kunstjes deden. Daar stonden we in zwemkleding naar de donkere luchten te kijken, zuchtten even goed, en maakten dus maar rechtsomkeert naar guesthouse. We hebben geinformeerd naar de tour die we wilden doen en vonden uit dat de helft hiervan waarschijnlijk niet mogelijk was vanwege het weer. Toen ik wilde douchen bleek er alleen maar koud water te zijn en toen was Robin er klaar mee, nooit meer guesthouses, hij ging alvast een duur en luxe hotel in Yogyakarta boeken en hopen dat de dag snel voorbij zou zijn.

Zondag vertrokken we met vijf man sterk (een Frans stel, een Noorse jongen, wij) en onze gids, DinDin, voor de dagtour: green valley en green canyon. Allereerst reden we op onze scootertjes langs de uitgestrekte rijstvelden waar mensen bezig waren met oogsten en door de Indonesische dorpjes waar we meer te horen kregen over local life. We stopten bij een heel schattig huisje waar een man in een palmboom van 25 meter hoog bleek te zitten. Zonder veiligheidsmaatregelen of zorgverzekering klimt hij elke dag in een stuk of twintig bomen om daar het sap uit de palmbomen te halen. We mochten ook een blik werpen in het hutje waar de vrouw het sap inkookt en uiteindelijk krijg je dus Javaanse palmsuiker, die naar caramel ruikt! Een heel proces en ze verdienen er natuurlijk relatief weinig mee. Wij vervolgden onze weg naar een man die poppen en beeldjes sneed uit hout, de karakters van Ramayana, een hindoeïstisch verhaal. Robin en ik hebben ook een beeldje gekocht, ze waren zo mooi! Daarna door naar de Green valley en hier begon de ellende/het plezier.

Een half uur omhoog lopen door de jungle en dan bodyraften via de rivier weer helemaal naar beneden. Het komt erop neer dat je je mee laat voeren door de stroming en via watervallen, maar dat klinkt makkelijker dan het was. Dit is lichamelijk het meest intensieve wat ik ooit heb gedaan! Bij sommige punten moest je jezelf goed vasthouden aan takken of rotsen, om niet meegesleurd te worden, grote stukken gingen op je rug met benen vooruit (soort van drijvend) wat zwaar was voor je armen en ondertussen probeerde je uit alle macht de niet zichtbare maar frequent aanwezige rotsen te vermijden, om niet in het ziekenhuis te belanden. Klinkt als een feestje, he? Voor vier van de groep wel, voor mij zeer zeker niet. Het eerste half uur was grappig en toen werd ik eigenlijk al moe. Waar anderen nog even via de wortels van een boom zes meter bij een rotswand omhoog klommen en naar beneden sprongen, hing ik als een halfdood vogeltje met mijn hoofd net boven het water aan een rots naar adem te happen. Bij een van de watervallen, het eerste stuk van de rivier al, waar ik via een rots naar beneden gleed, was ik de controle kwijt. "Dit was het dan" schoot door mijn hoofd, bam, tegen de benen van DinDin aan. "Thank you" is iets wat ik vaak tegen hem gezegd heb deze dag als hij me weer eens redde. Doordat het zo pittig was allemaal, was het soms bijna onmogelijk te genieten van het hele tafereel. Als we drijvend op onze rug wat met de stroming mee naar beneden dobberden, was het overal om ons heen en boven ons zo groen! We zijn ook nog een grot in gezwommen. Een stuk moest via de jungle omdat het water in de rivier daar te hoog stond (dus gevaarlijk), tijdens het lopen voelde ik mijn armen ongecontroleerd trillen en ik zakte bij elke stap wat verder door mijn benen heen dan normaal. Richting het einde van de rivier heb ik iets gedaan wat ik nooit had moeten doen. Aan een touw hangen, van een rots slingeren en in het midden van de rivier loslaten. Ik had alle opties waar je stukjes moest klimmen om van een paar meter hoog te springen overgeslagen, dus deze wilde ik doen. Terwijl ik hing liet ik al bijna meteen los. Mijn armen waren zo verzwakt dat ze mijn gewicht niet konden tillen en met een rotgang ging ik dat water weer in. Ik voelde pijn in de spier in mijn oksels, spijt. We zijn uiteindelijk allemaal levend beneden gekomen.

Na de lunch kwam de volgende etappe: green canyon. Ik heb hiervoor vriendelijk bedankt, DinDin snapte dat niet. Per boot (volgens Robin komt dit boottochtje in de buurt van Apocalypse now (film)) richting een waterval (wat een kabaal) en daar via een rots weer het water in, ik bleef dus achter op de rots. De andere vier en DinDin gingen (met zwemvest aan) via touwen naar een plek waar ik ze niet meer kon zien. Terwijl ik wachtte zag ik soms enorme houten stammen verzwolgen worden door de sterke en luidruchtige waterval. Ik bedacht me dat dit niet verantwoord kon zijn, maar we zijn in Indonesie, tja...
Robin: slepend aan het touw, moest je je tegen de stroming in optrekken, heel intensief. Op onze rug, naar boven kijkend, hadden we een adembenemend uitzicht. Eenmaal aangekomen bij een stuk waar we niet verder konden (i.v.m. regenval de afgelopen dagen en hoog water) kwamen we wederom bij een hoge rots waar we vanaf zouden springen. De adrenaline en uitputting zorgden ervoor dat mijn reddingsvestje erg strak zat. Nu moesten we naar de overkant, waar we van een nog hogere rots af konden springen. DinDin en een ander Javaantje, met een touw om zijn rug, gingen als eerste naar de overkant. Daarna moesten we een voor een zover mogelijk springen en het touw grijpen, en zouden zij ons uit de sterke stroming naar de rots trekken. Bij het Franse meisje ging dit goed, de Noorse jongen trok het Javaantje met touw en al het water in, dus hij bond het toch maar even vast aan een rots. Nadat we allemaal over waren, mochten we weer bij een rots omhoog klimmen en sprongen we vanaf acht meter de stroomversnelling in.
Maartje weer: Na deze bevalling op scootertjes via een alternatieve, hele mooie route terug naar Pangandaran. We waren allebei kapot en in mijn linkeroksel zat een harde bobbel die veel pijn deed. Na het eten ziij we heel vroeg gaan slapen, snap je misschien wel.

Yogyakarta
De volgende dag vertrokken we samen met de Fransen richting Banjar voor de trein naar Yogyakarta. Dit ging allemaal weer voorspoedig, in Yogya een grab naar guesthouse (gelukkig heb ik Robin kunnen overtuigen het dure hotel te cancelen en toch een betaalbaarder guesthouse te boeken) waar we een simpel maar prima hutje hebben aan het zwembad. De volgende dag hadden we afgesproken met de Fransen een tour te doen, maar ik begon me steeds minder te voelen dus die hebben we helaas moeten cancelen. Ik werd ziek. Ik heb het lang volgehouden, maar na tweeënhalve maand was het dan toch tijd en ik was blij dat Robin bij me was. 's Nachts koortsdromen gehad en vaker wakker dan in slaap, overal, maar echt overal spierpijn, het werd maar nooit ochtend. Beetje tegen Robin lopen ijlen, die op een gegeven moment water ging halen in het restaurant. Ben twee dagen van de rel geweest, tussendoor even naar de dokter, medicijnen gekregen en die hielpen volgens mij aardig. Tot op de dag van vandaag (inmiddels bijna een week na de green tour!) heb ik nog zware ledematen en doen mijn okselspieren pijn! Wat een lol hebben we gehad 😂 Robin is aan het lezen geslagen en gelukkig hadden we een zwembad, dus tussen het dokteren door heeft ie zich aardig vermaakt...

Gisteren had de wekker om 4.00 moeten gaan, maar we hadden hem per ongeluk voor vandaag gezet. Ons verslapen. Een kwartier te laat met onze gids voor de dag, Ariya, naar onze eerste stop. Een viewpoint bij sunrise, heel erg vredig en mooi. Daarna nog drie andere viewpoints langs gereden (allemaal indrukwekkend, maar erg verdorde uitzichten want de regen komt maar niet). Onze vijfde stop was de Prambanantempel en hier werd Robin heel erg blij van. Hele mooie en gecompliceerde bouwwerken, bewonderingswaardig. Overal over het terrein liggen in elkaar gestorte tempels, door de aardbevingen een paar jaar geleden, deze zijn ze aan het herbouwen maar dat duurt misschien wel langer dan twintig jaar. Na de Prambanan heeft Ariya ons ergens afgezet, hebben we geluncht en nog even gezwommen bij het guesthouse omdat we aardig oververhit waren. Om half drie kwam hij ons weer halen en gingen we op weg naar de Borobudur; de reden dat Robin hier is (zijn woorden). Hier hebben we hele dure sunsettickets gekocht, doet bijna niemand, waardoor we na vijven de enigen in het tempelcomplex waren. Minstens even indrukwekkend als de Prambanan, zeker toen alle schreeuwende toeristen weg waren. Van een sunset was niet zoveel sprake omdat het erg bewolkt was, maar alsnog viel het licht mooi op de tempel en was het een bijzondere ervaring. Nadien kregen we eten geserveerd voor een weeshuis (we wisten niet dat dit erbij inzat) en werden als echte vips behandeld. Daarna door onze privechauffeur (😎) na ons dure maar onbetaalbare dagje naar guesthouse gebracht.

Vannacht geslapen als baby's, niet eens wakker geworden van de moskee, alleen vandaag is Robin dus niet helemaal fit. Waarschijnlijk wordt de hitte hem even te veel, we zijn ook erg veel in de zon, hij gloeit helemaal, heeft hoofdpijn, is duizelig en heeft geen energie. Nu ligt hij op bed. Gelukkig wonen we zo'n beetje in Yogya (we hebben zelfs een huisdier; een babyratje dat ons regelmatig even op komt zoeken), omdat de Bromo vol was voor het weekend. Overmorgen kunnen we pas naar onze volgende stop, de vulkaan dus, waardoor we nu twee volle rustdagen hebben en Robin hopelijk wat bij kan komen.

(Van de vijf die de Pangandarantour deden zijn inmiddels vier man ziek geworden in de week erna. Eerst werd ik ziek, toen het Franse meisje, de Noorse jongen en inmiddels Robin.)

Liefs van twee gewonde vogeltjes