Pai

30 augustus 2018 - Pai, Thailand

Pai, ja Pai was memomerabel. Inmiddels dus alweer in Chiang Mai en terugkijkend op fijne dagen in het noordelijke bergdorpje. Het begon met de weg erheen; 762 bochten slingerend (klimmend) door de bergen. De Thaise chauffeurs hoeken de bus er graag in bij die bochten. Na ongeveer vier uur rijden (om ongeveer 18 uur) arriveerden we in de hoofdstraat en vol goede moed vervolgden we lopend met onze gigantische backpacks richting hostel. Aangekomen bij ons geboekte hostel, Paizen river jam (ofzo), schrokken wij een beetje. Verlaten terrein, aftandse rommel overal, eigenlijk gewoon een vervallen en verwaarloosde 'campsite'. Bij de receptie, die je amper een receptie kon noemen, zat een dronken vrouw die vroeg wat we kwamen doen. Toen we vertelden dat we hadden geboekt en kwamen inchecken zei ze eerst een paar keer "fuck" en "what te fuck" en "that's fucked up" om ons vervolgens te vertellen dat het hostel was gesloten na een conflict met de politie en de eigenaar heel, heel ver weg was "and not in a good place in life right now". Nou, fijn, dan wisten we dat ook maar weer. Ze stuurde ons door naar de buren, met een vergelijkbaar terrein met kleine bungalows en daar was een nogal enthousiaste Engelse man met heel lang haar die ons een van de hutjes liet zien. Twijfelend stemden we toe hier een nacht te verblijven, maar toen we het licht aan wilden doen viel het met een vonk uit (inmiddels was het ook al goed donker geworden). Hij bleef maar tegen de lamp tikken om hem weer te laten werken en intussen viel er allemaal ranzigheid op het bed. Langzaamaan maakten we aanstalten weer te vertrekken en dat vond de Engelse man met lang haar reden om ons te vertellen hoe alle zwerfhonden in de buurt heetten. Zijn eigen poedel had de naam "Little Sausage" en beet niet. Inmiddels was ik afgehaakt. Hij heeft ook nog een keer of acht geroepen dat hij zo graag op het bed wilde staan om de lamp te fiksen, maar vieze voeten had. We besloten er vandoor te gaan, maar toen kregen we ineens een grotere bungalow voor hetzelfde geld aangeboden. Hier gingen we kijken en op de armoe, schimmels en andere viezigheid na was die goed te doen. Eenmaal geinstalleerd bleef de Engelsman maar door tetteren terwijl hij heen en weer liep over het terrein: "Oh girls, I've got the light fixed, you can go back now!" Nou, mooi niet, dachten wij. Later bleek dat deze man maar een hulpje was en de vrouwelijke eigenaar had gezegd dat ze ons niet voor zo weinig geld in het grote huisje wilde hebben en ineens was de grote lodge dan ook volgeboekt. We waren er klaar mee: we gingen! Als door een wonder was ineens toch het grote huisje vrij want de mensen hadden afgebeld maar we moesten wel iets meer betalen. Hij bleef ons maar lastigvallen terwijl wij telkens een stukje verder weg liepen en met onze rug naar hem toe stonden. Zoals ik al zei was ik afgehaakt, Iris heeft nog wat opgevangen van het geraaskal, maar man man man, wat een ellende. Uiteindelijk toch voor hetzelfde geld in de grote bungalow en de eigenaresse was goed chagrijnig. 

Na een slechte nacht op het lugubere, duistere en onheilspellende terrein werden we gewekt door een groep monniken die chantings zaten te doen en ook ons huisje besprenkelden met heilig water. We zijn direct opgestapt en ingecheckt bij een hostel met een minder angstaanjagende setting. Daarna hebben we ongeveer drie uur lang getwijfeld of we een scooter gingen huren, omdat we allebei geen ervaring hadden en de omgeving vrij uitdagend was. Na lang wikkend en wegend met onze ziel onder de arm door Pai geslenterd te hebben toch een scooter gehuurd. Zonder scooter kom je niet ver in Pai, aangezien er geen openbaar vervoer rijdt. Net toen we op het punt stonden hem terug te brengen omdat het niet echt ging, besloten we toch weer door te zetten. Iris reed en hoppa naar een waterval en vervolgens Pai Canyon. De canyon was echt geweldig, nog nooit zoiets moois gezien. De rotsen, het bos, de bergen en de wolken maakten een heel indrukwekkend uitzicht. Echt zo mooi!

De volgende dag zijn we naar een hotspring midden in de jungle geweest, waar we heerlijk lang in hebben gelegen. Wederom op het scootertje en de weg er naartoe zaten we onze ogen uit te kijken. Goed lang gebadderd in het natuurlijk warme water en het was er heel erg rustig. 

Tussendoor natuurlijk lekker gegeten, beetje geslenterd over walking street, barretje hier en daar, massage tussendoor. We hebben het grotendeels droog gehouden en zijn helemaal tevreden weer begonnen aan de 762 bochten (deze keer was ik er veel misselijker van omdat we dus daalden en daardoor nog harder naar beneden scheurden). Nu dus weer in Chiang Mai, moederziel alleen na afscheid genomen te hebben van mijn reisbuddy. Een beetje onwennig en apart, maar ik heb al zoveel mensen alleen zien rondstampen de afgelopen tijd en dat geeft de burger moed. Voor morgen heb ik yoga en een monk chat op de planning staan en ik heb geen idee hoelang ik hier blijf. Ik heb net ingecheckt in een behoorlijk luxe hostel en ga kijken wat er op mijn pad komt. 

Tschusch!

5 Reacties

  1. Heit:
    30 augustus 2018
    Wat een verhalen en wat een ervaringen.
    Blijf je gevoel goed volgen dochter en geniet!!!
  2. Joan:
    30 augustus 2018
    Ha ha ha wat een ontmoetingen ! En situaties ! Mooi meis ! Je doet het goed. En heerlijk dat je vol energie bent ! liefs !
  3. Pim:
    30 augustus 2018
    Ik word al een beetje duizelig van al die verhalen, hoe moet jij je dan wel niet voelen?
  4. IJbelina:
    31 augustus 2018
    Here, here, wat een verhaal, hoe treffend je het beschrijft. Wat een enorme tegenstellingen, de omgeving mensen en die prachtige natuur.
    Indrukken die wèl wat met je doen!
    Blijf alert...liefs van oma.
  5. Floris:
    2 september 2018
    Geweldig Maartje! Klinkt als de echte Azië experience :)